Patron szkoły
Doktor Bronisław Chąciński (1868-1922)
patron Szkoły Podstawowej nr 4
z Oddziałami Integracyjnymi w Łukowie
godzien jest naszej wdzięcznej pamięci.
KALENDARIUM ŻYCIA:
06.10.1868- przyjście na świat Bronisława Chącińskiego w Nagórzycach koło Piotrkowa.
1888 - ukończenie szkoły średniej w Piotrkowie Trybunalskim i podjęcie studiów medycznych na Uniwersytecie Warszawskim.
1893 - ukończenie studiów, uzyskanie tytułu doktora nauk medycznych, podjęcie praktyki lekarskiej w Stoczku Łukowskim a następnie wyjazd do Pragi na studia doktoranckie.
1897 - zamieszkanie w Łukowie i podjęcie pracy lekarza wolnopraktykującego, wstąpienie w związek małżeński ze Stefanią z Becków.
1903 - objęcie stanowiska lekarza miejskiego.
1905 - powołanie na ordynatora Szpitala im. św. Tadeusza w Łukowie, w którym pracował do końca życia.
(1914- 1918)- w latach I wojny światowej doktor Bronisław Chąciński zabiegał o utrzymanie szpitala w godnym stanie, chroniąc przed niebezpieczeństwem upadku, w szczególności po jego dewastacji przez Niemców a w 1920r . oraz po najeździe bolszewickim.
DZIAŁALNOŚĆ SPOŁECZNA:
Doktor Bronisław Chąciński był nie tylko lekarzem posiadającym wiedzę z kilku dziedzin medycyny- internista, chirurg, położnik, ale także aktywnym działaczem społecznym.
Należał do wielu organizacji działających na terenie miasta Łukowa, z których wiele założył sam, zaś wszystkie wspierał swoją pracą, radą i pieniędzmi.
I tak podczas I wojny światowej był:
- Prezesem Komitetu Obywatelskiego
- pierwszym Prezesem Rady Miejskiej
- Prezesem Ochotniczej Straży Ogniowej a ponadto Hurtowni Udziałowej Towarzystwa Myśliwskiego, Towarzystwa Dobroczynności,
- członkiem Siedleckiego Towarzystwa Lekarskiego.
Doprowadził do założenia elektrowni i łaźni miejskiej przy współudziale innych osób działających na rzecz środowiska lokalnego, powołał jeszcze przed I wojną polską szkołę średnią, w 1919r. Oddział Powiatowy PCK, którego pierwszym v-ce prezesem została jego żona- Stefania Chącińska.
Był też inicjatorem stworzenia lokalnego organu prasowego- „Pamiętnik Łukowski”, należał również do komitetu redakcyjnego „Głosu Ziemi Łukowskiej”, biorąc na siebie odpowiedzialność za stronę materialną wydawnictwa.
Doktor Chąciński był wielkim przyjacielem każdej instytucji, każdego wysiłku, każdej imprezy pod hasłem szczerej bezinteresownej służby dla człowieka i ojczyzny. Jako wzorowy obywatel interesował się żywo ruchem politycznym, toteż brał czynny udział w pracach ówczesnego Wydziału Narodowego w Łukowie, współdziałał w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej (organizował przegląd lekarski członków tej organizacji). Dopomagał w różny sposób jednostkom zaangażowanym w ruchu wyzwoleńczym Polski, wykazywał wielką troskę o kształtowanie poczucia dumy narodowej z heroicznej walki przywódców ruchu wyzwoleńczego.
OKOLICZNOŚCI ŚMIERCI:
13 czerwca 1922r.- umiera na oczach mieszkańców Łukowa, podczas wygłaszania mowy do zgromadzonych harcerzy i mieszkańców, którzy uczestniczyli w uroczystym odsłonięciu tablicy pamiątkowej poświęconej księdzu Stanisławowi Brzósce- bohaterowi narodowemu.
WSPOMNIENIA:
Stanisław Raczyński w jednodniówce „Gazety Łukowskiej”- wspomina chwile śmierci doktora: „Musiało to być jednak wielkie i bogate serce, bo skoro pękło pod tablicą księdza Brzóski, grom wszystkich raził, cale miasto zamarło i wszyscy z przygnębienia osłupieli, jakby się stała jakaś wielka katastrofa, jakiś straszny kataklizm”.
Chwilę pogrzebu tego wielkiego człowieka uwiecznił Jan Stanisław Majewski w artykule pt. „Cześć tym co odeszli” (Gaz. Pow.Łuk. nr11, 1922) słowami: „Wieczność człowieka: piękno jego duszy, dobroć serca, doskonałość charakteru, wysokie walory umysłu można również ujrzeć w chwilach przełomowych, najczęściej w godzinę śmierci. Kto był świadkiem pogrzebu doktora Chącińskiego, kto widział kilkunastotysięczny tłum uczestników, niezliczone delegacje nawet z najdalszych stron Podlasia, dziesiątki wieńców, szereg orkiestr, kto słyszał treść kilkunastu przemówień nabrzmiałych prawdziwym i wielkim żalem, widział stosy depesz- ten musiał dostrzec wielkość zmarłego”.
Po śmierci miasto ogarnęła żałoba, a jego mieszkańcy zadawali sobie pytanie, czy znajdą wśród siebie drugiego Chącińskiego.
Pośmiertnie otrzymał tytuł Honorowego Obywatela Łukowa nadany przez Radę Miejską. Wmurowano tablicę jemu poświęconą obok tablicy księdza Brzóski, na której zamieszczono napis:
„ PATRIOTA, PRZYJACIEL MŁODZIEŻY, OPIEKUN UBOGICH”.
